خــســتـه از راه کــنــار مـادر
تــوى مــاشــیـن پــدر خوابیدم
پــلــکـهــایــم کـه به هم افتادند
خــواب یــک صـحـن کـبوتر دیدم
صـبـح، وقـتـى کـه دو چشمم وا شد
شـادمـان مـثـل گـلـى خـنـدیـدم
آخـر از پــنــجــره پـشت اتـاق
گــنــبــد زرد (رضــا) را دیـدم
دل مــن مــثــل کـبـوتـر پر زد
رفــت بــر شــانـه گلدسته نشست
اشـک در چـشـمــه چشمم جوشیـد
بـغـضـم آیـیـنـه شـد امـا نشکست
پـدر آمـاده شـد از مـن پـرسـیـد:
دوسـت دارى که تـو را هـم بـبـرم؟
گـفـتم: آرى ، ولـى آن جا چه کـنـم
مــادرم گـفـت: زیـارت پـســرم.
گــرچـه زود آمـده بـودیـم ولــى
در حـرم جــاى دل مـن کـم بــود
هـر کـسى بـا او چـیـزى مـى گفت
گـویـیا بـا هـمـه کـس مـحرم بود
هـر کجـا رفـتـیـم آن جـا پـر بود
پــر ز نـجــواى دل و دسـت دعـا
یــک طـرف قـصـه پـر غـصه درد
یـک طـرف ذکـر (غـریـب الـغربا)
در رواق حـــرم پـــر نـــورش
کـاش دسـت دل مـن رو مــى شـد
مـى شـدم مـن، آن آهـوى غـریـب
بـاز او (ضـامـن آهـو) مــى شـد